همیشه این سوال را از خودم می‌پرسم که اگر افرادی مثل تختی و سیروس قایقران که در عرصه و حوزه کاری خود معروف و مشهور بودند اکنون زنده بودند چه حال و اوضاعی داشتند.
آیا هنوز هم برای مردم عزیز و بزرگ بودند یا یکی لنگ اجاره خانه و دیگری درگیر قسط و قرض بود.
ریشه این مرده‌پرستی ما کجاست که در گوشه گوشه تاریخ دنبال اسطوره سازی از مردگان خویش بوده‌ایم.
آیا امروز هم این حد از محبوبیت برای تختی و قایقران قابل تحمل بود؟ مگر با علی دایی و علی کریمی و...چه کردیم که با آن دو می‌خواستیم بکنیم.
اینکه جامعه ایرانی ناخودآگاه اسطوره ها و‌ابرانسان های خود را در میان مردگان می جوید و مدام به عمق تاریخ نقب می‌زند و در رثای رفتگان بر دل و صورت خود چنگ می‌زند، حتما دلیلی و ریشه‌ای دارد.
چرا یاد نگرفته ایم که قهرمانان و اسطوره‌های ما آنهایی هستند که زنده‌اند. آنهایی که حرف می‌زنند، کاری میکنند و جامعه را جلوتر می‌برند.
آنهایی که اشتباه میکنند، از آن درس می‌گیرند و تلاش میکنند بهتر شوند.
#ماچگونه_ماشویم
#ایران
#آینده_نگری
