سی ام اردیبهشت

به آقای امام زمان-

آقاجان...

اینکه جوانی ام این چنین بی عمل می گذرد.. را دانسته ام چندیست..

آن روز ها، همین نزدیک یک سال پیش.. سر یکی از چندین اتفاقی که از روز ازل بر مملکت ما گذشته؛ و این بار چون کمی عقل مان رسیده بود و جز پارک و سرسره و بچه های فامیل و ایده برای بازی جدید و ناتکراری... چیز دیگری هم ذهن مان را به خویش مشغول کرده بود، فکر کردیم که هان! چه خبر است.. جهاد تبیین می کنیم و بعد آن می شویم قهرمان!

حالا من نشسته ام روی صندلی چوبی کتابخانه دانشگاهمان و دارم فکر میکنم به روز هایی که فیلم پخش میکردند و دست می انداختند آدمی را و ما می خندیدیم به تمسخر! حالا همین آدم که از کل زندگی اش تنها مورد تمسخر قرار گرفتن هایش را یادم است؛ مهر مرگ در راه خدمت خورده به پیشانی اش!

و منِ قهرمان اینجام..!

-مرگ در خدمت را در فرهنگ ما شهادت می نامند. همچنان که آتش نشان سوخته در آتش را..-

سی ام اردیبهشت ماه سال هزار و چهارصد و سه/ آخرین روز خدمت آقای رئیسی/

منبع عکس:

https://eitaa.com/ofoq110