ما آدم ها، رباط هایی؛ از جنس گوشت و خون هستیم؛ از یک زمانی به بعد ( کمتر از ۷ سال؟) نقشه راه و مسیر ذهنی ما روی سنگ هک می شود واما هی بیا برنامه بریز، هدف گذاری کن،ایده پردازی کن …
باید به ریشه پرداخت و مایند ست ( فارسی مناسبی ندارم !) را ساخت؛ و اینست آفت همه اهمال کاری ها، اقدام نکردن ها؛و شاید ناامیدی واتلاف وقت؛ باید در درد رشد کنیم وگر نه درد رشد می کند ، برای شروع کردن نیاز نیست کامل باشیم.خودمان را بشناسیم جان را درک کنیم و در آغوش بکشیم هرآنچه خواهی از خود بیابیم .
