بسم الله الرحمن الرحیم
جناب آقای دکتر حسین سیمایی صراف، وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری
با سلام و تحیات،
این سطور، نه از سر تفنن و تفاخر، بلکه از عمق دغدغه‌های دانشجویانی نگاشته می‌شود که در سنگر بسیج دانشجویی، دل در گرو پیشرفت و تعالی این مرز و بوم دارند. این نامه، نه یک درخواست، بلکه یک مطالبه است؛ مطالبه‌ای از جنس خواستنِ فردایی بهتر برای نظام علمی و صنعتی کشور.
جناب وزیر! دانشگاه، این کانون جوشش اندیشه‌ها و پرورش استعدادها، امروز در چنگال بی‌تدبیری‌ها و سوءمدیریت‌ها اسیر گشته است. آیا رواست که در این هنگامه، شاهد هدر رفتن منابع ارزشمند و بی‌توجهی به اولویت‌های اساسی باشیم؟
نخست، آیا از وضعیت اسفناک برخی پژوهشکده‌های اقماری دانشگاه‌ها آگاهید؟ نهادهایی که به جای تولید علم و ثروت، تنها به بلعیدن بودجه‌های کلان مشغولند. در حالی که دانشجویان این مرز و بوم، برای تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای خود با مشکلات عدیده دست و پنجه نرم می‌کنند، چگونه می‌توان توجیه کرد که مبالغ هنگفت صرف نهادهایی شود که خروجی‌شان، جز آمار و ارقام بی‌خاصیت، چیز دیگری نیست؟ یا حتی بعضا در پاره ای از پژوهشکده ها، که عده ایشان کم نمی باشد، بالغ بر پنج سال است که هیچ فعالیت صنعتی و فناورانه ای که حائز اهمیت تلقی گردد رخ نمی دهد؟ ما از شما، به عنوان متولی اصلی نظام آموزش عالی کشور، قاطعانه می‌خواهیم که دستور تعطیلی فوری این مراکز بی‌خاصیت را صادر کرده و بودجه‌های آزاد شده را، صرف بهبود معیشت دانشجویان و ارتقای سطح کیفی آموزش نمایید. البته شایان ذکر است که پژوهشکده های فعالی نیز وجود دارند که برونداد مطلوبی را در راستای پیشرفت کشور در سالیان اخیر به ارمغان آورده اند؛ فلذا ایجاب می کند تا مکانیسمی جهت ارزیابی عملکرد و تمایز بخشی میان پژوهشکده های فعال و پژوهشکده های منفعل طرح ریزی و اعمال گردد.
دوم، نظام رتبه‌بندی اساتید، به یک معضل جدی در مسیر ارتباط دانشگاه با صنعت تبدیل شده است. این نظام، به گونه‌ای طراحی گردیده است که اساتید را به سمت انتشار مقالات علمی سوق می‌دهد و از پروژه‌های صنعتی و ملی باز می‌دارد. حتی این نظام منجر به جذب اساتیدی می گردد که فاقد توان لازم برای فعالیت و ایفای نقش در پروژه های صنعتی اند. ما از شما، به عنوان فردی که سال‌ها در کسوت استادی فعالیت داشته‌اید، انتظار داریم که با اصلاح این نظام معیوب، انگیزه لازم را در اساتید برای همکاری با صنعت ایجاد نمایید. تخصیص امتیازات ویژه به اساتیدی که پروژه‌های صنعتی تعریف می‌کنند، نه یک لطف، بلکه یک ضرورت است.
سوم، توسعه صنایع پیشرفته، به ویژه هوش مصنوعی، یک انتخاب نیست، بلکه یک اجبار است. اگر می‌خواهیم در عرصه رقابت جهانی، حرفی برای گفتن داشته باشیم، باید سرمایه‌گذاری‌های عظیمی در این حوزه انجام دهیم. متأسفانه، سیاست‌گذاری‌های فعلی، با این هدف فاصله زیادی دارد. ما از شما، به عنوان وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، مطالبه می‌کنیم که با تدوین برنامه‌های جامع و مدون، زمینه را برای توسعه این صنایع در دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی کشور فراهم آورید.
چهارم، شرکت‌های دانش‌بنیان، موتور محرکه اقتصاد مقاومتی هستند. متأسفانه، این شرکت‌ها، به ویژه شرکت‌های کوچک و نوپا، در مرحله بازاریابی و فروش محصولات خود با مشکلات عدیده‌ای روبرو هستند. ما از شما، به عنوان متولی وزارت علوم ، درخواست نمی‌کنیم، بلکه امر می‌کنیم که با ایجاد مراکز رشد مشترک با صنایع بزرگ، زمینه را برای رشد و شکوفایی این شرکت‌ها فراهم آورید. این اقدام، نه تنها به توسعه اقتصاد دانش‌بنیان کمک می‌کند، بلکه باعث ایجاد اشتغال و جلوگیری از فرار مغزها نیز خواهد شد.
جناب وزیر! این نامه، چکیده دردها و دغدغه‌های دانشجویانی است که قلبشان برای این مرز و بوم می‌تپد. ما امیدواریم که با شنیدن این صداها و اتخاذ تصمیمات قاطع، آینده‌ای روشن‌تر را برای نظام علمی و صنعتی کشور رقم بزنید.
والسلام علی من اتبع الهدی
بسیج دانشجویی دانشگاه صنعتی امیرکبیر
