وارد رشته پزشکی شدم ،به اصرار خانواده! الان بعد از این همه وقت و هزینه نمیخوام ادامش بدم. اما نمیدونم الان چیکار کنم ۵ ساله !..
توی کلاس ،حس میکنم احساسی که به استادم دارم فراتر از احساس استاد شاگردیه!.. الان من باید چیکار کنم؟
همه ی ماها ،توی یک بازه زمانی کوتاهی مجبوریم «ریسک» کردن و امتحان کنیم !
اما چجوری؟
چیکار باید کنیم نه پشیمون بشیم و نه فرصتی و از دست بدیم؟!
(خیلی وقت ها؛ مهم ترین دلیل ما برای ریسک نکردن: احساسات و تحلیل اشتباهمون هست)
برای ریسک کردن باید احساسی تصمیم بگیریم یا منطقی؟!
(قطعاا منطقی! منطقی تصمیم بگیریم و آگاهانه شروع کنیم ،در ضمن احتمالات هم پیش بینی کنیم!)
برای اینکه زندگی معنا پیدا کنه و هیاهو داشته باشه لازم هست چیکار کنیم؟!
(مغز و سیستم روان ما ،به عادت های سالم ،اعتیاد های مفید و قفلی های جدید نیاز داره ،برای معنا دادن به زندگی)
بعد از ریسک ممکنه ارتباطم با آدم ها کم بشه؟!
(قطعا ،آدم هایی که پذیرش تغییر تورو ندارن! تحمل همراهی تورو ندارن و ازهمه مهم تر! باتو هم مسیر نیستن!)
مهم هست چه ادم هایی دورمون وجود داره؟!
(برای ریسک کردن باید ادم هایی دورت باشه که خودشون ریسک کردن و از تو شجاع ترند!)
ممکنه پشیمان شم؟
( بله ،احساس پشیمانی کردن ،احساسی اجتناب ناپذیریه! و همه ی ماها تجربش میکنیم چه بخوایم چه نخوایم! اما به گفته نویسنده مشهور آقای دنیل پینک ، احساس پشیمانی ،منفی ترین احساس بین تمام احساسات بد و منفیه ،اما بیشترینش ،احساس پشیمانی کاری نکردن و ازدست دادن فرصت!)
