بعداز پذیرایی با کشمش وگردو محصول خودشان وخوردن چای خوشرنگ وتازه دم، وقت ناهار شد. سفره نایلونی با طرح های آفتابگردان زرد رنگ در اتاق بزرگتر پهن شد. بعد ظروف غذا پشت هم در جای جای آن قرار گرفت. دختران جوان در رفت وآمد بودند.
بعداز آن عمو با لهجه غلیظ گفت: بویرون بفرمایید. همراه بزرگترها دور سفره نشستیم وپسرهای خانواده یکی پس از دیگری در کنار پدرشان نشستند ودخترها وزنان خانواده در آشپزخانه مشغول تناول غذا شدند.
بعدها از عمه شنیدم که آنها هرگز کنارهم غذا نمی خورند حتی زمانی که میهمان نداشته باشند. زنان ومردان یک خانواده جدای از هم غذا می خوردند.
با خودم گفتم:هرگز با این رسوم وبه این سبک زندگی نخواهم کرد حتی اگر قصری با شکوه داشته باشم.لذت دور سفره با پدر ومادر وخواهر وبرادرها نشستن وحرف زدن و از شیرین زبانی کوچکترها فیض بردن با هیچ ثروتی قابل مقایسه نیست
خوب سبک زنگی آنها در آنزمان به نظرم غلط رسید شاید هم من بد متوجه شدم.
ناهار در سکوت همراه تک کلام های "اونا وِر" یا "ساقول" یا تشکر" یا سو ایچی سن" وغیره به پایان رسید.
بعداز ناهار با اصرار وتعارف های معمول بالاخره توانستیم قدری از ظروف را به آشپزخانه ببریم.با کلمات دست وپا شکسته که یاد گرفته بودم ساقول ساقول می کردم.(که احتمالا غلط هم تلفظ می کردم چون مادر گفت فارسی تشکر کن)
بعداز ظهر برای عیادت از پسر عمه سرنگیل رفتیم در همان روستا اما چند کوچه آنطرفتر.
مدتی به تعارفات به زبان آذری گذشت.بعداز مدتی پسری که سرتا پایش زخم بود وارد شد.
قسمتی از سر ودستش را با باند بسته بودند.مادر وخواهرش زیر بغل او را گرفته بودند.
به مادر نگاه کردم وپرسیدم: چی شده؟
به پلویم ضربه زد وگفت: هیس بزار ببینم چی شده بهت می گم. از فضولی داشتم می مردم. به سراغ دختر عمه رفتم واو پاسخ داد داخل طویله بوده که گاو بهش حمله کرده است.
به یاد ماتادورها افتادم که با لباس مخصوص پارچه ای قرمز را به سمت گاوهایی که بخار از دماغشان بیرون می آید می گیرند وبا جا خالی دادن، گاو را عصبی می کنند.
ادامه دارد...
ارائه شده در وبسایت ویرگول
https://leilafarzadmehr.ir/بازگشت-به-حال-روستایی7/
