میلگرد بستر راهی برای افزایش استحکام دیوارهای ساختمان در برابر نیروهای زلزله و در نتیجه، جلوگیری از ویرانی های ناشی از زلزله است. این المان می‌تواند در مناطقی که شدت لرزه خیزی آن در حد متوسط است، کاربردی باشد؛ زیرا ظرفیت سازه را در برابر نیروهای برشی ناشی از زلزله، افزایش می‌دهد. این آرماتور در ایجاد مقاومت در برابر بارهای جانبی و جلوگیری از خطر ترک خوردگی نقش دارد. محل اجرا و قرارگیری میلگرد بستر، در زمان ساخت دیوار، در لابه لای دیوار است. وجود آج در آرماتور بستر به چسبندگی آن با بتن و ملات ماسه و سیمان کمک می کند. برای بالا بردن مقاومت دیوارهایی که با بلوک‌های سیمانی، سفالی و بلوک های ACC ساخته می‌شوند، می‌توان از این آرماتور استفاده کرد.
اجرای این محصول از ویرانی های شدیدی که در زلزله هایی نظیر زلزله سال 95 در کرمانشاه رخ داد، جلوگیری می کند. کاهش شدت ویرانی ها خود کاهش مرگ و میر ناشی از زلزله را در پی دارد. ظرفیت خمشی دیوارهای حاوی آرماتور بستر، حدود 10 درصد نسبت به دیوارهای فاقد این آرماتور، افزایش پیدا می کند.
شاید تا بحال بارها کلمه میلگرد به گوش تان خورده باشد. اگر فنی کار و صنعتی کار باشید که حتماً با میلگردها آشنا هستید. اما میلگرد بستر چیست؟ میلگرد بستر، میله هایی با قطر کوچک (4- 6 میلیمتر) است که به موازات هم و با فاصله 5.5 تا 11 سانتی متر قرار دارند. در مواردی که مستلزم تقویت بیشتر است، فاصله 3.16 اینچ (8 سانت) مناسب تر است تا بدین ترتیب، نیازهای لرزه ای و برشی برآورده شود. در بین این دو میله، مفتول هایی قرار داده می شود. این مفتول ها می تواند به شکل هفت و هشتی باشد. همچنین می تواند به صورت عمود بر دو میلگردی باشد که به موازت هم قرار داده شده بود.
میله ها در واقع میلگرد آجدار هستند. اما جنس شان بجای اینکه از فولاد باشد، باید از گالوانیزه باشد. البته ایده‌آل آن است که این محصول از جنس استنلس استیل باشد؛ اما به دلیل گران بودن این آلیاژ، از گالوانیزه استفاده می شود. گالوانیزه پوششی از جنس فلز Zn است که به صورت یک پوشش، سطح میلگرد فولادی را می پوشاند. پوشش گالوانیزه جهت پیشگیری از زنگ زدن و خورده شدن میلگردها اعمال می‌شود. پوشش گالوانیزه باید به روش گرم انجام شود. طبق استانداردهای جهانی، محصولات با پوشش گالوانیزه تنها برای دیوارهای داخلی که محیط خشک و یا درصد رطوبت پایین است، قابل قبول می‌باشد. در مواردی که درصد رطوبت بالاست، استنلس استیل بهترین متریال است.
مجموعه مفتول و میلگرد بستر در زمان ساخت دیوار، در بین ملات ماسه و سیمان قرار می گیرد. وجود رطوبت ناشی از آب موجود در ملات ماسه و سیمان، سبب ایجاد زنگ و خوردگی ناشی از زنگ زدگی می گردد. به همین دلیل است که باید از جنس گالوانیزه استفاده شود.
استفاده از آرماتور بستر و بست می تواند ظرفیت تغییر شکل لازم را برای دیوارهای URM که با قلاب افقی RC و گیره RC عمودی ارائه می شود، ایجاد کند.
ملاحظات و نتیجه گیری: تقویت مفصل بستر پارامترهای عملکرد دیوار ضخیم را در مقایسه با دیوارهای باریک بطور قابل ملاحظه ای افزایش می دهد.
همانطور که قبلاً گفته شد، اجرای میلگرد بستر در دیوار به دو صورت است: هفت و هشتی (خرپایی) و عمودی (نردبانی). برای تقویت دیوارهای بنایی، روش نردبانی ارجح است. عرض میلگرد بستر مطابق با عرض دیوار تنظیم شود و در زمان اجرا، باید کاملاً در ملات پنهان شود.
در زمان اجرا، علاوه بر آرماتور بستر، گیره و قلاب است. به گیره، بست نیز گفته می شود. در مورد سازه های اسکلت فلزی، بست را با جوشکاری کردن به سازه وصل می کنند. اگر در گوشه های دیوار تیرآهن، هاش، نبشی یا هر مقطع فولادی دیگری وجود دارد، می توان آرماتور بستر را به آن جوش داد. برای جوشکاری و اتصال میلگرد بستر به دیوار (همان ماقطع فولادی مذکور)، از گیره و قلاب استفاده می شود.
در مورد سازه های بتنی نیز پیچ و رول بولت استفاده می شود. البته دستگاهی به نام تفنگ و میخ مخصوص سازه های فلزی و بتنی وجود دارد که با آن ها نیز می توان کار نصب را انجام داد.
طبق ضوابط آرماتور بستر، برای استفاده از گیره یا همان بست، باید 20 سانتی متر آخر میلگرد را به اندازه 90 درجه خم کرد و آن را داخل بست قرار داد.
این که دیوارهای ساختمان شما به چه مقدار آرماتور بستر نیاز دارد، قابل تعیین است. یک روش ساده این است که به ازای هر 40 سانت ارتفاع دیوار، یک ردیف میلگرد بستر اجرا کنید. این 40 سانتی‌متر، مقدار استاندارد و ثابت است که باید به ازای آن، یک ردیف آرماتور بستر اجرا کرد. روش دیگر، روش محاسباتی است و از یک فرمول تبعیت می کند:
مجموع آرماتور بستر مورد نیاز در ساخت هر دیوار برابر است با 0.0007 برابر سطح مقطع مؤثر دیوار.
جهت استعلام قیمت میلگرد بستر، با نازل ترین قیمت، بر روی لینک آن کلیک کنید.
