2016 به معنای واقعی، سال جدال DC ،marvel و fox با یکدیگر بود. هریک از آنها در پی این بودند که برتری خود را به دیگری ثابت کنند. Sucied Squad و Batman v Superman: Dawn of Justice نتوانستند انتظار اکثریت را برآورده کنند. وضعیت فاکس اما بهتر بود. Dead Pool اثر به مراتب بهتر و مفرح تری نسبت به X-Men: Apocalypse بود. اما، به شخصه معتقدم که برنده اصلی آن سال، مارول بود. مارولی که با Civil War و Doctor Strange در سطح بالاتری نسبت به دو رقیب خود در آن سال قرار داشت.
به خصوص Doctor Strange. ورود بندیکت کامبربچ به MCU یکی از بهترین اتفاقاتی بود که می توانست برای مارول رخ دهد. Doctor Strange تا حد زیادی حس Guardians of the Galaxy را به من القا می کرد. یک حال و هوای نسبتا متفاوت که اگرچه بی نقص نبود، اما دوست داشتنی ، شاداب و نسبتا خلاقانه بود.
متاسفانه فاز چهارم مارول، حکم سقوطی خطرناک را برای این دنیای سینمایی پولساز و پرطرفدار داشت. کیفیت آثار خوب MCU به طور میانگین افت کرده بود. از طرفی وضعیت برای DC به لطف سافت ریبوت Sucied Squad و The Batman به مراتب بهتر بود. بدون شک یکی از امیدواری های بزرگ طرفداران مارول، Doctor Strange in the Multiverse of Madness بود. آن هم نه فقط به خاطر ایفای نقش کاریزماتیک کامبربچ، بلکه در اصل به خاطر کارگردان بزرگی که پشت این اثر قرار داشت. به هر حال سم ریمی با دو قسمت آغازین سه گانه مرد عنکبوتی، نقش به سزایی را در سرزبان انداختن ژانر ابرقهرمانی ایفا کرد.
دوستان ویرگولی، شما می توانید ادامه این نقد وبررسی را در وبسایت ویولت گیمرز مطالعه کنید.
