ما که گمنامیم، اما زنده ایم

در این سرزمین، حکومت و جماعتی هستند

که دهه ها مالیدند، خوردند، وهر باری که جامعه خواست بایستد، سرکوب کردند، تطمیع کردند، و وعده ی اصلاح دادند، اما امروز، دیگر کسی فریب این واژه های پوسیده را نمی‌خورد. هیچ چیز عوض نشده، تنها "حیله ها" پیچیده تر شده اند.

آیا چاره ای جز جنگ هست؟ نه اما مسئله این است :

چه نوع جنگی؟ با چه سلاحی؟ و برای چه آینده ای؟

آنچه از حاکمان دیدیم، نه اصلاح پذیری است، نه شرم. آن ها تا ته برد خود خواهند رفت، پس این جنگ، جنگی ست تحمیلی.

اما ما نیز اگر بی فکر و شتابزده بجنگیم، تنها صورت ظالم را عوض میکنیم، نه صورت جامعه را.

ما نیاز به فکر داریم، به واژه، به ایده به نقد.

به کسانی که شناخته نیستند، اما فکر می‌کنند، وهمین فکر آرام آرام جهان را می‌فرساید.

گمنامی نقص نیست. امتیاز است، اگر صدای خود را از هیاهوی تایید طلبان بیرون بکشیم.

من یک فردم، بدون جایگاه، بدون تریبون، اما زنده ام.

و این زنده بودن را با فکر کردن حفظ میکنم، با نوشتن، با پرسیدن،

حتی اگر صدایم نرسد، خودم را فریب نداده ام.

این متن نه فراخوان است، نه بیانیه حزبی.

فقط صدایی است که به دیگر صدا ها می گوید :

بمان، ببین، فکر کن، دیر یا زود این تاریکی عقب می نشیند.

تنها راه، جنگ آگاهانه ست :

با فکر، با اتحاد، با مقاومت هدفمند.

ما شاید گمنام باشیم،

ولی اگه فکر کنیم، این تاریکی عقب میره،...

آن ها تاته