تولد شخصیتی بود که هر وقت گرفتاریم اسمش رو میاریم. خیلیا بهش ارادت دارن حتی بعضی از ارمنی ها،موقع نگرانی ها موقعی که ترس تمام وجودمون رو گرفته اسمشو داد میزنیم و کمک طلب میکنیم از داد زدن اسمش هم هیچ اعبای نداریم، شخصی که وقتی من رانندگی میکنم بابام همش اسمشو داد میزنه? و یا ادم های اطراف وقتی منو پشت فرمون میبینن یاد اون شخصیت میفتن و بلند اسمشو میگن???
یه انسان تا کجا میتونه بالا بره؟
یادمه دبیرستان که بودیم معلم ادبیاتمون برامون یه خاطره تعریف میکرد که اولش رو با این شروع کرد که میگفت ما لر ها خیلی ارادت داریم به حضرت ابوالفضل و اینطوریه داستان که یه روز لره یه متنی درباره خوبی های خدا میخونه و با لهجه لری میگه خدا ابوالفضل نیا دارت باع(یعنی حضرت ابوالفضل ازت مراقبت کنه محافظت کنه ازت)،
که بنظرم چیز خنده‌داری نیست و خوشمم نیومد ازش بعضی چیزا ها شوخی بردار نیست بنظرم حواسمون باید باشه در قالب شوخی چیا بهمون میگن.
نکته های هم درباره ژله بگم که هرچی اب کمتر بریزین داخلش سفت تره و راحت تر خارج میشه و هم خوشمزه تره.
اینروزها همش تولده?
