شاید کمی زیادی به جوکر پرداختم و راجع به آن نوشتم، اما احساس می‌کنم که لازم بود و این آخرین مطلبی‌ست که در مورد #جوکر می‌نویسم.
جوکر تمام شد، تقریبا بعد از هشت ماه پخش جوکر در پلت‌فرم #فیلیمو، هشت ماه مهمان خانه‌ها بود، جوکری که پشت آن #احسان_علیخانی و تیم‌اش فعالیت می‌کردند.
جمع بندی:
جوکر گام‌ها با فضای مبتذل امروز رایج در عالم تصویر ایران که منسوب است به #کمدی فاصله دارد، کمدی جوکر سخیف نیست، زشت و زننده و حتی بددهن هم نیست، کمدی جوکر به قول ژوله از جنس کمدی‌های پشت صحنه‌ای‌ست که کاملا درست است. یعنی چه؟ اساسا کمدی‌ای که ما سراغ داریم- چه در عالم کلاسیک مثل #جری_لوییس، #چارلی_چاپلین، #نورمن و...، و چه در عالم امروز که حال در سریال‌هایی چون #فرندز و یا حتی #جیم_کری- در واقع خنده‌ای‌ست که بر کنش‌ها و واکنش‌هایی که در لحظه صورت می‌گیرند، کاراکتری فعلی را بر مبنای موقعیت انجام می‌دهد و در مقابل نیز فعلی از جنس بازخورد انجام می‌شود، این لحظه در تصویر کمدی خلق می‌شود، چیزی ورای لحظات خشک و جدی واقعی زندگی رخ می‌دهد.
جوکر اما این‌گونه نیست، اکثر خنده‌های مخاطب به صورت‌های عبوس و یخ کردهٔ دوستان است، نه کار‌ها و خلاقیت‌شان درلحظه یا به اصطلاح همان کنش و واکنش‌ها- که در پست قبلی گفته‌ام.
جوکر ارزش کمدی را پایین آورده، جوکر نشان داد که فعالان عرصهٔ کمدی تصویر ایران چیزی برای ارائه ندارند، چه در متن و چه در اجرا.
جوکر رجعتی به پشت صحنه‌های #مهران_مدیری است نه قدمی رو به جلو.
با تمام این اوصاف باید از ایشان ممنون بود که توانسته‌اند برای خانواده‌ها فضای درست و مؤدبی خلق کنند هر چند کمی از فضای سینما روز دنیا عقب مانده‌اند.
