فرزندآوری در قرآن | فرزند، عامل حفظ نسل، نعمت و منّت الهی بر مردم
فرزند آوری در آئینه آیات قرآن امری اصیل، فطری، مُسلَّم و مطلوب است.
آیات متعدّدی در قرآن فرزندان و فرزندآوری را با تعابیر و توصیفاتی زیبا ستوده‌اند.
همچنین آیاتی بر تمنّی و دعای برخی از انبیای الهی برای فرزند داشتن دلالت می کنند؛ این دعا و طلب‌ها از محضر الهی و متعاقب آن اجابت آنها و تعابیری که خداوند متعال از این اجابت می فرماید، همگی دالّ بر اهمیت و برکت این موضوع در قاموس فرهنگ قرآنی است.
قرآن در بخشی از آیات نیز سقط جنین و فرزند کشی از ترس فقر را مذمّت و آن را گناه کبیره می شمارد.
خداوند براي یادآورى نعمت‌هاى پروردگار و تحریک حس شکرگزارى قوم شعیب می‌فرماید:
«…وَاذْكُرُوا إِذْ كُنْتُمْ قَلِيلًا فَكَثَّرَكُمْ..» (اعراف/۸۶)
«…و به خاطر بیاورید زمانى را که اندك بودید، و او شما را فزونى داد.»
همانطور که می‌بینیم، قرآن فزونی جمعیت آنان را به یادشان می‌آورد و به عنوان منّتی الهی آنان را به شکر و سپاس فرا می‌خواند.
و نیز فرزند را موهبتی الهی می‌داند، آنجا که می‌فرماید:
«لِلَّهِ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۚ يَخْلُقُ مَا يَشَاءُ ۚ يَهَبُ لِمَنْ يَشَاءُ إِنَاثًا وَيَهَبُ لِمَنْ يَشَاءُ الذُّكُورَ» (شوري / ۴۹)«مالکیّت و حاکمیّت آسمانها و زمین از آن خداست؛ هرچه را بخواهد مى‌آفریند؛ به هر کس اراده کند دختر مى‌بخشد و به هرکس بخواهد پسر.»
تعبیر به «یهب» دلیل روشنی است که دختران و پسران هدیه‌اي الهی هستند.
حتی پیامبران الهی همچون زکریا (ع) و ابراهیم (ع)، درپاره‌اي موارد از خداوند درخواست فرزند می‌کردند و براین موهبت شکر خدا را به جاي می‌آوردند.
درباره حضرت زکریا(ع) در آیه ۳۸ سوره مبارکه آل‌عمران می‌فرماید:
«هُنَالِكَ دَعَا زَكَرِيَّا رَبَّهُ ۖ قَالَ رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً ۖ إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعَاءِ»آنجا [بود كه] زكريا پروردگارش را خواند [و] گفت: «پروردگارا، از جانب خود، فرزندى پاك و پسنديده به من عطا كن، كه تو شنونده دعايى.»
مادر مريم با همسر زكريّا خواهر بودند و هر دو عقيم و نازا. مادر مريم با ديدن صحنه‌ى غذا دادن پرنده به جوجه‌هايش منقلب شد و به درگاه خدا دعا كرد، خداوند نيز به او مريم را عطا كرد. در اينجا هم وقتى حضرت زكريّا مقام ومرتبه‌ى مريم را ديد، از خداوند طلب فرزند كرد.
نکته:
همچنین ابراهيم به خاطر فرزنددار شدن به حمد كامل حق برخاست، كه فرزنددار شدن به راستى اقتضاى حمد مى‌كند، حمدى كه با زبان و قلب و اعضاء و جوارح تحقق پيدا كند.
قرآن در آیه ۳۹ سوره مبارکه ابراهیم از زبان این پیامبر بزرگ الهی می‌فرماید:
«الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَهَبَ لِي عَلَى الْكِبَرِ إِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ ۚ إِنَّ رَبِّي لَسَمِيعُ الدُّعَاءِ»سپاس خداى را كه با وجود سالخوردگى، اسماعيل و اسحاق را به من بخشيد. به راستى پروردگار من شنونده دعاست.
نکته‌‌ها:
امام صادق (ع) فرمود:
«هرگاه یکی از شما پس از مدتی صاحب فرزند نشد، بگوید: خدایا مرا تنها مگذار، درحالیکه تو بهترین وارثان هستی. پس شکرگزاري مرا با تفکرم (درنداشتن فرزند) تبدیل مکن. به من جانشینی درست، چه پسر و چه دختر، عطا فرما، تا با آنان مأنوس شوم؛ از وحشت درامان بمانم؛ و با آنان از تنهایی بیرون آیم و تورا هنگام اتمام نعمت شکرگزار باشم. (بحارالأنوار، جلد ۹۰، صفحه ۷۱، حدیث ۱۴)
منبع: فرزندآوری در قرآن
