من همیشه تو زندگیم سرگرم یه چیزایی بودم که قلابی بودن مثل شهرت هرچی بیشتر غرق این مسائل میشدم بیشتر احساس کمبود میکردم همیشه با خودم میگفتم این آدمایی که بی نام و نشون می میرن و بعد یه مدت حتی بچه هاشون یادشون میره که پدر یا مادری داشتن چه برسه به دیگران، واقعا موقع مرگشون ناراحت نبودن از این که هیچ چیزی تو دنیا ،هیچ ردپایی ازشون نمی مونه و همچین که مردن انگار نه انگار که اصلن وجود داشتن .حالا بعد این همه سال فهمیدم خود زندگی کردن از هرچیزی مهم تره و اصلا چه معنایی داره زندگی و لحظه حال رو خراب کنیم به خاطر آینده و بعد از مرگ.
