شایان رضاخانی، شاعری است که از کودکی با کلمات پیوندی ناگسستنی یافت و حافظ را آموزگار نخستین خود کرد. او غزل را نه صرفاً هنر، که سبک زندگی و زبان روح میداند. نخستین سرودههایش، برگرفته از رنج و زیباییهای جامعه، نشان داد که شاعر، نه در دفتر کلاس، که در دل زندگی پرورش مییابد.
ققنوسنامه، مجموعهای عظیم و بیش از هزار غزل، نماد سبک شخصی و نگاه عرفانی-اجتماعی اوست؛ آمیختهای از وزن کلاسیک، تصویرسازی ناب و موسیقیِ ذاتی کلمات. هر غزل، دریچهای است به جهان درونی شاعر، تجربهای است از عشق، انسان و زندگی، و بازتابی است از نگاه تیزبین او به جامعه و طبیعت.
شایان رضاخانی شاعری است که ادبیات را زندگی میکند و با هر بیت، زبان فارسی را زنده و تازه نگاه میدارد؛ میراث او نه صرفاً کلمات، که تجربهای زنده و الهامبخش برای نسلهای آینده
است.
