در واقع در عصر ما، سرمایه انسانی عامل کلیدی موفقیت اقتصادی هر سازمان است. در این اقتصاد جهانی که ما در آن زندگی می کنیم انفجار عظیم اطلاعات تغیرات و نوآوری های فراوان را به ارمغان آورده است. در این عصر مدیران منابع انسانی به این فکر می کنند که چگونه یک مزیت رقابتی را تعریف کنند، بیابند و آن را حفظ کنند تا شرکت های آن ها بتواند با دیگران متفاوت باشد. بخش خصوصی پاسخ این سؤال را در شایستگی های انسان دیده است که این شایستگیهاانسان را قادر می سازد که با تغییرات کنار بیاید. مدلهای صلاحیت(شایستگی) ابزاری کلیدی در سیستم های منابع انسانی در اجرا و عمل هستند. سیستم های مدیریت دولتی در طول 30 سال گذشته در سراسر جهان تحت تاثیر اطلاعات عمدهای قرار گرفته است در حال حاضر هم مدیریت شایستگی در حالت تاثیر پذیری از این اطلاعات است.( زوزانا اسکورکوا ، 2016، 227 ).
سرمایه انسانی به عنوان یک شتابدهنده غیر قابل اجتناب در جهت کارایی بلند مدت و پایداری در هر سازمان تعریف شده است .اهمیت آن به ویژه با رشد اقتصاد جهانی رو به رشد است.لدیگووا (2015) بیان کردند که شایستگی راز عملکرد بالا و رضایت در کار و نیاز عمیق انسان به هدایت در زندگی است تا چیز های جدید را یاد بگیرد و در ارتباط با خود و دنیای خود بهتر عمل کند (همان منبع ، 228 ).
آموزش و پرورش قلب آماده سازی نسلهای حال و آینده برای پیشرفت در دنیای رقابت است(محمد، والکه، ام و دی وور، بی ، 2017 ). بسیاری از نظام های آموزشی با یک چالش در بکار گیری فارغ التحصیلان با کیفیت (و نگهداری آن ها پس از استخدام) به عنوان معلم به ویژه در مناطق محروم (روستایی وعشایری) مواجه هستند. کمبود معلم در بسیاری از کشورهای در حال رشد، نظام های آموزشی را بر آن داشته تا برای هماهنگ کردن عرضه و تقاضای معلمان با کیفیت برای نیاز های آموزشی خود استراتژی های مختلفی را طراحی نمایند. در تحلیلی که توسط OECD انجام گرفت مشخص شد که کم استقبال ترین مدارس از نظر جذب معلمان با کیفیت و شایسته، مدارس ابتدایی مناطق دورافتاده روستایی و عشایری هستند که نسبت بیشتری از کودکان محروم و متعلق به قبایل و عشایر و اقلیت های زبانی در آنجا مشغول به تحصیل می شوند (OECD ,2012,17). راهبران مدارس به عنوان عوامل اصلی تغییر در اصلاحات مدارس بیشترین نقش و تاثیر را در ساختن یک اکوسیستم یادگیری موثر در راستای آماده سازی معلمان و به تبع دانشآموزان را برای آینده، بر عهده دارند. راهبران باید خواسته های بیرونی را با نیاز اصلی برای سازماندهی و مهندسی مجدد مدارس به ویژه در ارتباط با فرآیندهای یادگیری و آموزش متعادل کنند.
