اگرچه لوطی‌شدن در تهران قدیم برای خود آداب و رسومی داشت و سودای قرارگرفتن در جرگه لوطیان منوط به پذیرش منشور اخلاقی نانوشته آنان بود، اما این روز‌ها شاخ شدن در فضای مجازی تمام آن مراحل را جبران می‌کند. آن‌طور که پ‍ژوهشگران نوشته‌اند، در فرهنگ قدیم لوطیان، فرد باید در مواردی شهره می‌شد؛ نان‌خوردن از دسترنج خود، احترام به بزرگ‌تر، مهربانی با کوچک‌تر، دستگیری از ضعفا و رک و بی‌پروا بودن و در کنار این رفتار‌ها باید گام‌به‌گام هفت قلم وسایل لاتی را هم جمع‌آوری می‌کرد؛ زنجیر بی‌سوسه یزدی، جام برنجی کرمانی، دستمال بزرگ ابریشمی کاشانی، چاقوی اصفهانی، چپق چوب عناب یا آلبالو، شال لام الف لا و گیوه تخت نازک، هفت قلم وسایلی بود که باید هر لوطی آن را می‌داشت. لوطی‌گری در دنیای یکه‌تازی اینترنت، اما چنین شرایط و ملزوماتی ندارد و رفتاری پرحاشیه می‌تواند نام و نشانی ایجاد کند.
پیش از این پلیس فتا چنین رفتار‌هایی را مشمول مزاحمت در شبکه‌های اجتماعی و فضای مجازی دانسته و از مجازات گردانندگان براساس قانون گفته است. علاوه بر این فصل پنجم قانون جرائم رایانه‌ای به موضوع هتک حیثیت و نشر اکاذیب پرداخته است. در ماده ۱۶ این قانون آمده است، هر کس به وسیله سامانه‌های رایانه‌ای یا مخابراتی، فیلم یا صوت یا تصویر دیگری را تغییر دهد یا تحریف کند و آن را منتشر یا با علم به تغییر یا تحریف منتشر کند، به نحوی که عرفا موجب هتک حیثیت او شود، به حبس از ۹۱ روز تا دو سال یا جزای نقدی از پنج میلیون (۵.۰۰۰.۰۰۰) ریال تا چهل میلیون (۴۰.۰۰۰.۰۰۰) ریال یا هر دو مجازات محکوم خواهد شد. تبصره ماده ۱۶ قانون جرائم رایانه‌ای هم اذعان دارد چنانچه تغییر یا تحریف به صورت مستهجن باشد، مرتکب به حداکثر هر دو مجازات مقرر محکوم خواهد شد. در سال‌های گذشته البته بعد از بسته‌شدن، هرکدام از این صفحات با چندین صفحه دیگر و مشابه جایگزین شده است و همین رشد قارچ‌گونه لزوم برخورد از نوع دیگر را نشان می‌دهد؛ شاید چاره کار در پاسخ به پرسش‌هایی درباره دلیل اقبال افکار عمومی به چنین صفحاتی باشد
