نقد مطالعات فرهنگی

مطالب نقد مطالعات فرهنگی را با بهره جستن از سخنان دکتر بهادر باقری مطرح می­‏ کنم. مطالعات فرهنگی از حوزه­ های­ میان رشته­ ای در علوم انسانی است که از دهۀ 1960 و با پژوهش­ های انجام شده در «مرکز مطالعات فرهنگی معاصر» در دانشگاه برمینگام انگلستان معرفی شد. هدف از آغاز مطالعات فرهنگی این بود که تولیدات فرهنگی و ادبی با تلفیقی از رویکردهای نظری برآمده از حوزه­ های مختلف علوم انسانی کاویده شوند. بزرگ‌ترین خدمت مطالعات فرهنگی به ادبیات همین بود که منظرهای جدیدی بر ادبیات گشود تا بتوانیم متون ادبی را در پرتوی جدید ببینیم و بفهمیم این که در آگهی‌های تجاری در مثلاً نحوۀ خرید مردم در سریال‌های تلویزیونی، بازی‌های کامپیوتری، شوهای تلویزیونی همه ویژگی‌های داستان وجود داره، شخصیت، زمان، مکان، فضاهای عمومی و این‌ها را ما می‌تونیم نقد بکنیم و این که منتقدان ادبی علاوه بر ادبیات نخبه گرا باید به ادبیات عامه‌پسند هم توجه کنند. پایه گذار مطالعات فرهنگی: ریچارد هوگارت با بنیان نهادن پژوهشگاهی با نام"مرکز مطالعات فرهنگی معاصر". نظریه پردازان مطالعات فرهنگی: ریموند ویلیامز- استوارت هال

اصول بنیادی نقد مطالعات فرهنگی:

1- فرهنگ نوعی "متن" است که منتقدان ادبی می توانند آن را "قرائت" کنند.

2- روش ­های تحلیل متون ادبی را می­توان در خوانش"متون" زندگی روزمره به کار برد.

3- منتقدان ادبی می­ بایست علاوه بر ادبیات نخبه گرا، ادبیات عامّه پسند را هم موضوع مطالعه ­شان قرار بدهند.

4- فرهنگ عامّه عرصۀ تعارض، تنش و رویارویی ایدئولوژیک است.

5- معنای متون ادبی را مخاطبان این متون "رمزگشایی" می­ کنند.

گفتنی است مطالعات فرهنگی از همۀ انواع نقد که تا به حال دیده‌ایم استفاده می‌کند به شکل تلفیقی مثلاً از تاریخ گرایی نوین، روانکاوانه، فمینیستی و نشانه شناختی استفاده می‌کند و اینجا درحقیقت یک ایجاد گفت‌وگوی چند صدایی دربارۀ متن و به خاطر میان‌رشته‌ای بودنش؛ البته نه همه چیز گویی و وصله پینه کردن آرایه ناسازگار؛ بلکه استفاده از همه این نظریه‌ها برای فهم اون متنی که باهاش سروکار داریم و... .