گذر از حرص و آز

به نقل از کتاب پند نوشته‏ ‏های ادب فارسی تألیف نگارنده

مولوی: صد هزاران دام و دانه ا‌ست ای خدا/ دم بدم ما بستۀ دام نویم

 ما چو مرغانِ حریص بی‌نوا/ هر یکی گر باز و سیمرغی شویم

     برخی از انسان‌ها به پرندگان حریص تشبیه شده ­اندکه به دلیل طمع و یا حماقت­شان در دام فریب‌ دیگران می‌افتند و از عاقبت کار بی‌خبرند. درواقع، حرص و طمع از صفات نکوهیدۀ برخی از آدم ­های زیاده طلب می­ باشد؛ یعنی هر چقدر هم که داشته باشند، باز هم مال، ثروت و مقام بیشتر می­ خواهند، در حالی که اگر دل­شان صاف و بی ­غل و غش شود، بر سرکشی­ های عقل زیادی خواه چیره می ­شوند. به عبارت دیگر، اعمال خوب انسان‌ها مثل گندم در انباری قراردارد که به‌دلیل دزدی‌ها از بین می‌رود؛ مگر اینکه با عنایت حق تعالی، انسان­ های کامل و وارسته؛ همچون سیمرغ خود را از دام­ این بلاها آزاد کنند؟!