نزدیک کاری (انجام دادن کارها بصورت حضوری ) توی سفر برای کارفرماها.
قبلا توی پست راه های پول درآوردن [بطور کلی] توضیح دادم که افرادی که خویش فرما و کارفرما هستن، یه جورهایی کارساز یا کارآفرین هستن. حالا توی این پست میخوام درمورد این حرف بزنم که اگه تو یه خویش فرما و یا یک کارفرما هستی، اگه یه روزی بخوایی به سفر بری، به چه مدل هایی میتونی توی سفرها، هم از سفر کردن لذت ببری و هم کار کنی و پول و سود به دست بیاری.
مدل اول: مدل اول اینه که نزدیک کاری کنی. یعنی توی سفر هم درست مثل زمانی که توی محل کارت «نزدیک کاری» میکنی، «نزدیک کاری» کنی.
مدل دوم: دورکاری. مدل دومش اینه که توی سفر «دورکاری کنی».
خوب . بزار کمی بیشتر درمورد این دو مدل پول دراوردن («نزدیک کاری» و «دورکاری») توی سفر توضیح بدم.
شاید از خوندن یا شنیدن این جمله تعجب کرده باشی و بگی مگه میشه توی سفر هم کار کنیم و پول دربیاریم؟!! تازه اون هم نزدیک کاری؟! . چون اکثر افراد خیال میکنن که فقط زمان هایی که توی محل کارمون توی مغازه، دفترکار، کارگاه، شرکت و سازمان خودمون باشیم باید نزدیک کاری کنیم و هرروز همونجا کار کنیم و نتایج کارمون رو هم همونجا ببینیم.
اما خبر جالب و خوب اینکه توی سفر هم می تونی - درست مثل زمانی که توی محل کارت توی مغازه، دفترکار، کارگاه، شرکت و سازمان خودت، «نزدیک کاری» میکنی - «نزدیک کاری» کنی.
اما قبل از هرچیزی بزار کار کردن توی سفر رو مختصر و مفید با یه مثال؛ توضیح بدم. ببینیم اصلا کار کردن توی سفر چیه و چه جوریه؟!
مثلا اگه تو یه کارآفرینی؛ مثلا یه مغازه داری و فقط خودت تنها کار میکنی و یا صاحب یه مغازه بزرگ یا کارگاه، شرکت و یا سازمان بزرگی هستی، ممکنه برای انجام دادن یه سری از کارها بخواهی یا مجبور باشی به بیرون از محل کارت بری تا اون کارها ور انجام بدی. به این بیرون رفتن از محل کار برای انجام دادن اون کارها؛ میگن «کار در سفر» البته «سفر کاری» هم بهش میگن.
البته این رو هم قبلا توی پست های قبلی توضیح دادم که یه کارآفرین *برای خودش کار میکنه*، و وقتی برای خودش کار میکنه، زمانش هم دست خودشه و آزاده هروقت دوست داشت کار کنه و هروقت هم دوست نداشت کار نکنه.
پس یه کارآفرین می تونه زیاد به سفر بره و توی اون سفرها هم پول های خوبی در بیاره چون یه کارآفرین هم وقت و زمان داره و تمام یا بیشتر وقت و زمانش هم دست خودشه تا به سفر بره یا نه.
البته من قبول دارم که بعضی از کارآفرینها مشکلات و مسایلی توی زندگیشون دارن که درگیرش هستن و وقت و زمانی برای سفر کردن ندارند و باید وقت و انرژی و سرمایه خودشون رو برای حل کردن اون مشکلاتشون بزارند. اما من الان درمورد مشکلات و مسائلی که ممکنه یه کارآفرین داشته باشه و باعث بشه که وقت برای سفر رفتن نداشته باشه، حرف نمی زنم. من توی این پست دارم درمورد روزها و زمان های عادی و معمولی یه کارآفرین حرف میزنم. زمانهایی که مشکلاتی نیست یا خیلی کم و ناچیزه. اما اگه تو الان توی این شرایطی، امیدوارم که هرچی زودتر مشکلاتت حل بشه و بتونی روی سفرکردن و پول دراوردن توی سفرها تمرکز کنی.
من هم تلاش میکنم توی یه پست جدا راه حل هایی برات آماده کنم تا بتونی ازش استفاده کنی و مشکلاتت رو حل کنی. اما توی این پست بحث ما برای کارآفرین های بدون مشکل یا با مشکلات کم و ناچیز هست.
حالا برگردیم سر بحث اصلی خودمون.
قبل از هر چیز میخوام چندتا نکته بگم که بدونی توی این پست دقیقا میخوام درمورد چی بحث کنم.
نکته ی اول: کارآفرین ها سه گروه هستن.
گروه اول: خویش فرماها یا همون خود اشتغالها: این افراد کسایی هستن که تک نفره کار میکنن. یعنی این افراد کسایی هستن که - به دلایلی - همه ی کارها رو خودشون به تنهایی انجام میدن. اونها فقط از جسم و هوش خودشون استفاده میکنن یا در بهترین حالت از ماشین های ساده(ابزار کار و امکانات ساده) استفاده میکنن.
من خویش فرمایی(خود اشتغالی) رو [توی پست های دیگه]، به چند دسته و چند قسمت تقسیم کردم و درموردش مفصل توضیح دادم. اینجا بطور خلاصه معرفی میکنم.
1. خویش فرمای بدون ماشین: این افراد، افرادی هستن که از هیچ ابزار کار و امکاناتی استفاده نمی کنن. مثل افراد بارکش که با جسم خودشون کار میکنن.
2. خویش فرمای ماشینی(با ماشین): این افراد، افرادی هستن که از ماشینها(ابزار کار و امکانات) استفاده می کنن.
بیشتر افراد خوش فرما(خوداشتغال) این مدلی کار میکنن. اما همین افراد خودشون به چند دسته تقسیم میشن. خویش فرماهایی با ماشین های معمولی. خویش فرماهایی با ماشین های هوشمند.
· خویش فرماهایی با ماشین های معمولی(با ماشین های بدون هوش مصنوعی) باز همین افراد خودشون به چند دسته تقسیم میشن.
1» خویش فرماهایی با ماشین های معمولی ساده. این نوع ماشینها درواقع ابزار ها و امکاناتی هستن که ازیک یا دو قسمت ساده درست شدن. توی تمام شغلها از این مدل ماشین های ساده وجود داره. مثل: آچارها، چاقوها. پیچ گوشتی ها، تبر، مداد و خودکار و ...
2»خویش فرماهایی با ماشین های معمولی پیچیده.این نوع ماشینها ابزار ها و امکاناتی هستن که بیشتر از سه قسمت ساده درست شدن. یعنی اجزای سازنده اونها بیشتر از سه تیکه باشه. توی بیشتر شغلها از این مدل ماشین های ساده وجود داره. مثل: موس،دریل، و...
· خویش فرماهایی با ماشین های هوشمند(با ماشین های باهوش مصنوعی) باز همین افراد خودشون به چند دسته تقسیم میشن.
1» خویش فرماهایی با ماشین های هوشمند ساده. این نوع ماشینها ابزار ها و امکاناتی هستن که نه تنها بیشتر از سه قسمت ساده درست شدن بلکه قدرت این رو هم دارن که خیلی از کارها رو بطور اتوماتیک انجام بدن. توی بعضی شغلها از این مدل ماشین های ساده وجود داره. مثل: گوشی موبایل، کامپیوتر و ...
2» خویش فرماهایی با ماشین های هوشمند پیچیده. این نوع ماشینها ابزار ها و امکاناتی هستن که مثل ماشین های هوشمند ساده نه تنها بیشتر از سه قسمت ساده درست شدن بلکه قدرت این رو هم دارن که خیلی از کارها رو بطور اتوماتیک انجام بدن. توی بعضی شغلها از این مدل ماشین های ساده وجود داره. مثل: ربات های کامپیوتری (با هوش مصنوعی پیچیده ) و...
گروه دوم: کارفرماها: این افراد کسایی هستن که چند نفر یا چندین و چند نفر[از یک نفر تا هزاران نفر] رو [مستقیم و غیر مستقیم] استخدام میکنن تا کارهاشون رو انجام بده. یعنی تک نفره کار نمی کنن و همه ی کارها رو خودشون به تنهایی انجام نمی دن بلکه قسمتی یا بیشتر کارهاشون رو میدن افراد دیگه انجام بدن. یه جورایی گروهی کار میکنن.
خود این کارفرمایی خودش به چند دسته تقسیم میشه.
· 1»» کارفرماهای با نیروهای کار مستقیم: یعنی افرادی رو بطور مستقیم و دائمی استخدام میکنن و کارمند و یا کارگر دائمی شون میشن.
· 2»» کارفرماهای با نیروهای کار غیرمستقیم: یعنی افرادی رو بطور مستقیم و دائمی استخدام نمی کنن و کارمند و یا کارگر دائمی شون نمی شن بلکه فقط هروقت نیاز داشتن تا کارهاشون رو افراد دیگه ای انجام بدن اونوقت از افرادی که دوست دارن دورکاری بطور موفقت کار کنن کمک میگیرن تا کارهاشون رو انجام بده
· 3»» کارفرماهای با نیروهای کار مستقیم و نیروهای کار غیرمستقیم: یعنی هم افرادی رو بطور مستقیم و دائمی استخدام میکنن و کارمند و یا کارگر دائمی شون میشن و هم افرادی که دوست دارن دورکاری بطور موفقت کار کنن کمک میگیرن تا کارهاشون رو انجام بده .
خود این سه تا دسته هرکدومشون باز به چند قسمت تقسیم میشه.
1. کارفرماهای کوچیک: این گروه از کارفرماها بیشتر کارها رو خودشون انجام میدن و فقط قسمت کوچکی از کار رو به افراد دیگه میدن.
2. کارفرماهای متوسط: این گروه از کارفرماها قسمت زیادی نزدیک به نصف از کارها رو خودشون انجام میدن و باقی قسمت ها کار رو به افراد دیگه میدن.
3. کارفرماهای بزرگ: این گروه از کارفرماها بیشتر کارها رو به افراد دیگه میدن و فقط قسمت کوچکی از کار رو خودشون انجام میدن.
4. کارفرماهای خیلی بزرگ : این گروه از کارفرماها همه ی کارها رو به افراد دیگه میدن و خودشون فقط نتیجه اون کارها رو نظارت میکنن.
من کارِ کار فرمایی رو هم مثل گروه خویش فرماها [توی پستهای دیگه ] به چند دسته و چند قسمت تقسیم کردم و درموردش مفصل توضیح دادم. اینجا بطور خلاصه معرفی میکنم.
1. کارفرمای بدون ماشین: این افراد، افرادی هستن که افرادی رو استخدام می کنن که از هیچ ابزار کار و امکاناتی استفاده نمی کنن. مثلا افراد بارکش رو انتخاب می کنن تا اونها با جسم خودشون کار کنن و ...
2. کارفرمای ماشینی: این افراد، افرادی هستن که افرادی رو استخدام می کنن که از ابزار کار و امکاناتی استفاده کنن. بیشتر افراد کارفرما این مدلی کار میکنن اما همین افراد کارفرما خودشون به چند دسته تقسیم میشن. کارفرمای با ماشین های معمولی . کارفرمای با ماشین های هوشمند.
· خود کارفرماهای با ماشین های معمولی (بدون هوش مصنوعی) . هم به چند دسته تقسیم میشن.
1» کارفرماهای با ماشین های معمولی ساده
2» کارفرماهای با ماشین های معمولی پیچیده
· خود کارفرماهای با ماشین های هوشمند(با هوش مصنوعی) هم به چند دسته تقسیم میشن.
1» کارفرماهای با ماشین های هوشمند ساده
2» کارفرماهای با ماشین های هوشمند پیچیده
درمورد افرادی که بطور کارفرمایی کار میکنن توی پستهای بعدی حرف خواهم زد.
حالا بریم ادامه بحث اصلی :
اگه یادت باشه من اول این پست گفتم که این سفرهای کاری دو مدل داره: نزدیک کاری توی سفر و دورکاری توی سفر.
یکی از مدل های کارکردن کارآفرین ها توی سفر نزدیک کاری هستش.
اما خود این نزدیک کاری هم باز خودش چند تا حالت -از نظر کارکردن - ممکنه داشته باشه:
حالت اول از نزدیک کاری توی سفر برای کارآفرین ها:
حالت اولش اینه که اون کارآفرین ها برای خود مغاره ، کارگاه، شرکت و یا سازمان خودش کار میکنه.
توی این حالت اون اون کارآفرین (خویش فرما(خود اشتغال) یا کارفرما) باید کار و تلاش بکنه و همه ی نتیجه کارهایی که توی اون سفر به دست میاره رو برای خودش برمیداره.
توی این سفر اگه به عنوان یه خوداشتغال باشی، بیشتر اوقات ممکنه به صورت تنهایی یا همراه چند نفر از دوستانی که مثل خودت خوداشغال هستن یا حتی شاید کارآفرین هستن؛ به سفر کاری(کار در سفر) بری.
اما اگه یه کارآفرین باشی ممکنه به صورت تنهایی یا همراه چند نفر از دوستانی که خوداشغال هستن یا حتی شاید مثل خودت کارآفرین باشن؛ به سفر کاری(کار در سفر) بری. و یا حتی ممکنه چند تا از کارمندها یا کارگرهای خودت رو هم با خودت به اون سفر کاری ببری تا کنارت کار کنن و از نزدیک اون نتیجه کارهای رو که برای کارگاه، یا شرکت و یا سازمانت لازم هست رو ابه دست بیاری.
پس توی این حالت هرکسی که به عنوان یه کارآفرین(خود اشتغال، کارفرما) بطور موقت برای مدتی که اونجاست، برای افراد (ارباب رجوع و یا مشتری ها) کار میکنه و بیشتر نتیجه کارها هم فقط برای خودش و یا برای مغازه، کاگاه، شرکت و سازمان و .... خودش هست.
حالت دوم از نزدیک کاری توی سفرهای کاری برای آرافرین ها :
یه جورایی این نزدیک کاری میتونه فعالیت و کار اشتراکی باشه بین شرکت و یا سازمان خودش با شرکت یا سازمان افراد دیگه و یا اینکه بیشتر برای شرکت و یا سازمان خودش باشه و درصدی از نتایج هم برای اون شرکت یا سازمان میزبان.
و....
خلاصه این مدل کارهایی که کارآفرین میره توی سفر کاری و کارهایی رو انجام میده و همون موقع هم نتایج و دستمزد و پول و سود اون کارها رو می گیره رو نزدیک کاری توی سفرهای کاری میگن.
پس همه اون سفرهای کاری که یه کارآفرین میره، یه جورهایی میشه نزدیک کاری هست چون به سفر میره تا کارهایی رو از نزدیک انجام بده و نتیجه های اون رو با خودش به مغازه، کارگاه، شرکت یا سازمان خودش برگردنه
اما دور کاری برای یه کارآفرین چیه؟
دورکاری یعنی اینکه اگه یک خویش فرما یا کارفرما توی سفرهای کاری کار کنه و نتایجی رو که از کارکردن توی سفرهای کاری به دست میاره رو به اون نقطه ای که ارباب رجوع ها یا مشتری هاشون میخواد بفرسته.
این فرستادن نتایج کارها ممکنه بصورت پست، یا اینترنت و یا هر راه دیگه ای باشه. به عبارت دیگه این کار رو توی دوران قدیم که خبری از اینترنت نبود با کمک پست انجام میدادن . البته هنوز هم خیلی از افراد این کار رو با پست انجام میدن اما الان دیگه اینترنت و فضاهای مجازی اومده و کار رو راحت تر و سریع تر کرده و خیلی از افراد دارن این کار رو با اینترنت انجام میدن و روز به روز هم استفاده کردن از این روش بیشتر و بیشتر میشه.
به این مدل کار کردن و فرستادن نتایج کارها به نقطه ای که ارباب رجوع و مشتری رو میگن «دورکای» .
اما همیشه قرار نیست حتما دلیلی داشته باشی که به سفرهای کاری بری تا اونجا دورکاری بکنی. تو ممکنه یکهو تصمیمی بگیری که بدون دلیل به سفر کاری بری و خودت به اختیار خودت برای کارگاه، شرکت یا سازمانت دورکاری کنی. توی این حالت دورکاری؛ تو اون کارهایی که میتونی بیرون از محل کارت انجام بدی رو می بری و بیرون از محل کارت انجامش میدی و نتیجه اش رو به ارباب رجوع یا مشتری هات می رسونی.
مثلا کارهای محل کارت(مغازه، کارگاه ، شرکت یا سازمانت) رو توی خونه، یا توی سفر انجام میدی و نتیجه های اون رو بصورت پست و یا اینترنتی به دست ارباب رجوع یا مشتری هات میرسونی. به اون آدرسی که ارباب رجوع یا مشتری ازت میخواد.حالا اگه موفق بشی که این کار رو بکنی، توی این حالت داری دورکاری میکنی.
البته این بستگی به این داره که مشتری هات چه زمانی ازت کار بخواد. البته اکثر ارباب رجوع یا مشتری ها دنبال این هستن که کارهاشون خیلی زود تر جلو بره و مهم نیست که اون کار ها داخل محل کارت انجام بشه یا بیرون از محل کار. اون کسی که مسول انجام دادن اون کارهاست توی محل کار ، کارهاش رو انجام بده یا بیرون از محل کار مگر اینکه نتیجه ای باشه که فقط باید حتما توی محل کار و با ابزارهای قوی تر انجام بشه تا بهتر از آب دربیاد. توی این حالت ها باید خیلی با احتیاط انجام بشه.
حالا این دورکاری ها رو باید چجوری انجام بدی؟
همه اینها کار و فعالیت های دورکاری هستن که تو توی سفرهای کوتا و بلند انجام میدی.
خوب البته فقط یک 1% کارآفرین ها دنبال انجام دادن دورکاری هستن این افراد به شدت خیلی عاشق کار کردن هستن مخصوصا عاشق کار و شغلی که الان دارند.
اما همه این کارها بستگی به این داره که شغل و کسب و کارت چیه. آیا میشه اونو دورکاری هم انجام داد یا نه.
خوب . تا اینجا من توی این پست درمورد نزدیک کاری و دور کاری هایی حرف زدم که خویش فرماها و کارفرماها برای ارباب رجوع یا مشتری های خودشون توی اون شغل و یک کسب و کاری اصلی ای که همین الان دارند، انجام میدادن. اما توی پست بعدی میخوام درمورد نزدیک کاری و یا دورکای هایی حرف بزنم که هیچ ربطی به شغل اصلی اون خیش فرما و کارفرماها نداره و یا اگه هم ربط داشته باشه، کاملا جدا از اون شغل اصلی و فعلی اون فرد (خیش فرما و کارفرماها) باشه.
یه جورهایی شغل دوم و کسب و کار دوم یا سوم اون فرد(خویش فرما و کارفرماها) باشه.
