در نوشته های گذشته دو اصل را اثبات نمودیم:
1-روزی هر کسی مقدر ومشخص است.
2- کار کردن، وسیله نیست؛ بلکه هدف است و خودش ذاتا مطلوبیت دارد و یک تکلیف محسوب میگردد.
از این دو اصل، نتایج بسیاری میتوان گرفت که ما به صورت خلاصه بیان میکنیم.
1-اهمیت کسب روزی، از بقیه ی تکالیف پایین تر است؛ لذا در تزاحم بین این تکلیف و تکالیف دیگر، بقیه ی تکالیف مقدم میشود.
امام عسكرى عليه السلام : مبادا [ سرگرم شدن به ] روزى ضمانت شده ، تو را از كار واجبى باز دارد .(بحار الانوار،ج22ص78)
2-حرص ها قطع میشود: همه میدانیم که آفت جان ما انسانها و جامعه، حرص زدن و قانع نشدن به روزی مقدر خود است؛ طبیعتا اگر کسی به روزی مقدر خود راضی باشد و بداند که خداوند روزی همه را ضمانت نموده است، دیگر دچار حرص و عجله نمیشود؛ و چه بسیار از گناهانی که از حرص زائیده میشود.
حضرت علی(ع) در شعری بسیار زیبا میفرمایند:
دع الحرص علی الدنیا وفی العیش فلاتطمع
فان الرزق مقسوم و کدء المرء لاینفع
میفرمایند که اگر روزی هر کس مشخص شده است و تلاش و حرص کسی، به جایی نمیرسد، پس حرص زدن در دنیا را رها کن.
3-غم روزی فردا را نخوردن: روزی هر روز، با آمدن همان روز خواهد آمد. غم روزی فردا و غصه ی بیست سال دیگر، ناشی از نداستن قواعد رزق و روزی در عالم است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : غم روزى فردا را مخور ؛ زيرا هر فردايى روزى را با خود مى آورد .(بحار الانوارج6،ص77)
4-به دنبال روزی حلال خود برویم: براساس اصل اول که روزی هر کسی مقدر است، چه بهتر اینکه این رزق مقدر خود را از طریق حلال بجوئیم. چرا که اگر به سبب حرص، دست به طریق حرام بزنیم، چیزی بیش از آنچه که باید، نصیبمان نمیشود. الا اینکه مرتکب حرام شده ایم!!
به این روایت بسیار زیبا توجه کنید:( وای که چقدر قشنگه این روایت)
امام على عليه السلام وارد مسجد شد و به مردى فرمود : استر من را برايم نگه دار. اما او دهنه استر را در آورد و آن را بُرد . على عليه السلام بعد از تمام كردن نماز از مسجد بيرون آمد و دو درهم در دست گرفته بود تا به آن مرد پاداش دهد ، اما ديد استر به حال خود رهاست . آن دو درهم را به يكى از غلامان خود داد كه دهنه اى بخرد . غلام به بازار رفت و دهنه مسروقه را در آن جا ديد و به دو درهم خريد و نزد حضرت برگشت . على عليه السلام فرمود : آدمى به سبب بى صبرى ، خودش را از روزى حلال محروم مى كند و بيشتر از روزى مقدّر هم نصيبش نمى شود .
تا اینجا به برخی از آثار این دو اصل پرداختیم، ان شاالله به ثمرات دیگر هم خواهیم پرداخت.
