غمی شبیه غم های خیابان درمن است
غمی که غمناک تر ازگریه ی زن است
درتنش زمستانی پُرگل و درسینه اش
هزار و سیصد و پنجاه و هفت بهمن است!
غمی که مانند خزانِ گُل زود می میرد
گویا که دردرونِ خود میلِ به رفتن است
غمی که بردوشِ خودش هزاران درد دارد
ویا که با خشم باد درجنگِ تن به تن است
غمی که چنان پائیزِ عشق صدا می زند
و یا چون نوروز دل به فکر آمدن است
غمی که با آشیانه ی خود بیگانه شده
فریاد می کِشد که این چه وقت سکوت کردن است
غمی که بی قرار است آری به سان دریا
غمی که درذاتِ خودش آرام من است!
شعراز:عابدین پاپی (آرام)
