شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
به کاهدانم می‌زنی
و به آتش می‌کشی‌اش
تا از دل خاکسترش
سوزنی را بیابی
که روزگاری قلبم را به قلبت دوخت
کجاست دستی که آب را
بر آتشم بنویسد؟
