شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
بهار بیاید و ندیده باشی
دویدن خرگوش‌های بازیگوش را
بر برف
و نریخته باشی
ریزه‌نان‌ها را کنار پنجره
برای گنجشکان
تو یک بازنده هستی
دفتر شعرت چاپ شود
و ننوشته باشی کلماتت را
در بوسیدن‌های مکرر
و رقصیدن‌های دونفره
در متنی که پنجره‌اش را
با پرده هم‌قافیه کرده باشی
تو یک بازنده هستی
و اگر من
همبازی روزهای برفی
و معشوقه‌ی تمام شعرهایت نشوم
بازنده‌ای هستم شبیه تو
که نداریم یکدیگر را.
