شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
شاخه‌ای از گلابی‌های رسیده را
می‌شناسم
که تمام فصل‌ها
میوه می‌چینند از آن شاعران
و کنج اتاق انجمن شعر
بیتوته کرده است
بی‌نیاز به هیچ درخت
برای روییدن
غزلی می‌شناسم
که روی دست تمام منزوی‌ها
برخاسته
بی‌نیاز به شاعری
برای سرودن
باغبانی را می‌شناسم
که صبح‌ها می‌رود نانوایی سنگکی
ظهرها هیچ کس نمی‌داند
اما عصرها می‌رود انجمن شعر
و فقط زل می‌زند
در سکوتی شگفت
به تابلوی شاخه‌ی گلابی‌ها.
