شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
دستم ریخته
روی سگرمه‌های غروب
انگشت‌هایم را باد
جمع می‌کند توی ماضی بعید
«ایستاده‌ام» پشت پنجره است
پنجره پشت سار
پشت صف خط‌هایی پا نمی‌کشند از پیاده/سار
تا برسم دستم
گذشته کار از کار
و این تعقیب بی‌سرانجام
پوست سفر را تکه پاره
خالی شده از دست‌ام!
این همه خاموشی
زائر کدام فاصله است؟!
که لاف بی‌معجزه‌ام
کلمه سیر نمی‌کند
لحاف را جلو می‌کشم
خواب مانده ساعت.
