شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
ردای گردآفرید بر تنم
عطر رابعه بر دامنم
موج رودابه در گیسوان شکن در شکنم
تن به صد هم به میدان خواهم شد
با آرشانه تیرم
از یکان یکان سلفها
قرار خواهم ستاند
آن قدر که متنم فرامتن شود در بطن جهان
شعرم فراشعر بر قلب عاشقان
و داستانم فراداستان هر قهرمان.