شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
در دوردست‌ها
آسمانی‌ست که بارانش
سبز می‌رویاند
در دوردست‌ها
امواج می‌رقصند
پرنده‌ها بر کوه‌ها و شاخه‌ها می‌خوانند
من مچاله‌ای که ویلچر هم مرا پرت می‌کند مدام
چای داغ هنوز عادت نکرده نسوزاندم
و تو
تویی که می‌نویسمت
با تمام اخم‌ها
با تمام بر سر زدن‌ها
در سرزدن‌های همیشه‌ات
در پرانتزی خود را کنار من
قفس نوشته‌ای
کسی نمی‌داند
آن دوردست‌ها دو سطر بعدِ همین پنجره است.
