شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
دو عاشق
مست از عطر گل‌پونه‌ها
کنار رودخانه نشستند
بی‌آن که بدانند
خزه‌ها دست به شورش زده‌اند
و پته‌ی ماهیان لال را روی آب ریخته‌اند
سنگ‌ها از بستر رودخانه دل کنده
و هم‌نوا با آب در پی دریای آزاد راهی سفر شده‌اند
اما تو هم‌چنان ماهی کوچکی هستی
که در پرانتزِ قایق دو ماهیگیر
گیر افتاده.
