شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
چه درد عمیقی‌ست
نهفته در چشم‌انتظاری ساحل
به سان قایقی پا در گل
وقتی که دلتنگی ابر و دریا را
سرخ می‌نویسد بر متن غروب
آخرین قطره‌ی خون آفتاب.
