شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
کلاف سردرگمی شده گیسوانم
گره در گره
می‌شکنم در آیینه
پاره‌پاره به پایت می‌ریزم
خنده‌ات نخ‌کش می‌شود
می‌شکافد شال ابریشمی را که هدیه‌ی تولدم بود
و تقویمم را جای خالی‌ات می‌نویسد.
