شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
این که نمی‌توانم
به سان اساطیر جوان
آغوشانه بنویسمت
بر گردن این قلم صاحب‌مرده نیست
مارها
در شعر من می‌برفند در هم
و تگرگ‌های روزمره
می‌لولند
موشکافانه در تمام
خیابان‌ها
پشت‌بام‌ها
سالن‌های انتظار
و رختخواب‌ها هم
ما با بهار خاطره‌سازی نمی‌کنیم
و خود را با یاد طعم عشقش
راضی نمی‌کنیم
ما بهاری را دوست می‌داریم
که بی‌هیچ مجاز و ایهام
سه ماه
از این تقویم دیواری را
از آن خویش داشته باشد.
