شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
چه کسی می‌گوید تو رفته‌ای؟
صندلی‌ات هنوز زیر باران مانده
رنگ چشمانت در خاطر گل‌ها
و بودنت خط ممتدی
که زیگزاگِ تپش‌های قلب کودکی بیمار
«دوستت دارم» را می‌نویسد.
