شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
داد از نهاد جمله‌ای درآمد
که تو را در قید امروز نوشتم
تو خودت صبورانه
شعرم را خواندی
نه ثانیه به مداد کوچکم خیره شدی
و با لبخندی ملایم
گفتی: «ممنونم»
اما نگفتی
من باید کجا می‌نوشتمت
که زمین زیر پایم نلرزد
و ساعت با شنیدن آن
عقربه‌هایش مچاله نشود
اجازه بده
قید همه چیز را بزنم
در نوشتن تو!
