شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
خان با کفش‌های خونین
از حجله‌گاه سیاه‌گیسو بیرون آمد
فریاد خاموش گل‌های قالی در سکوت شب پیچید
هیزم نیم‌سوزِ دیگ عروسی
زبانه در زبانه آتش را
برای سکانس آخر این تراژدی می‌نوشت.
