شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
یک مشت واژه کافی است
تا تو تنها شاعری باشی
که این شعر را رویانده است
در لم یزرع‌ترین متن دنیا
یک شاهد کافی است
تا قاضی باور کند
چشم‌هایی به قاتلیِ تو
مرا به گورخوابی کشانده است
یک بار کافی است
دقیقاً سر همان ساعت که می‌گوییم
سر قرار بیایی
تا دوباره برگردم به زندگی
به شعر.
