شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
پنجره را گشودم
با تمام وجودم
برکه را سرودم
با گلپونه‌هایی که مارها را
و سنجاقک‌هایی که خارها را بوسه می‌شوند
و نامت را بر زمین تشنه کاشتم
چه کسی می‌گوید: «با یک گل بهار نمی‌شود؟!»
ببین متن دستانم بوی تو را دارد.
