شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
برایم از وظیفه نگو
که عشق
آن را نمی‌فهمد از مسئول بودن
اما می‌توانیم
شبانه‌ها
پیاله‌پیاله
سخن برانیم
پس بگذار گفتگویمان
که رسید به این نقطه
بگویمت
مرا دیگر وادار به مهری نکن
که نمی‌پذیردش قلب
نمی‌خواهدش جان
پس خاموش کن
چند دقیقه چشم‌هایت را
و بشنو از نی
که مسئولیت دارد دیدن ماه
در ظهرگاه
آن‌گاه که نمی‌خواهد
هیچ چشمی
در تختخوابش ببیندش
مسئولیت دارد
بنویسم شعری را
که در آن
خندان و رقصان
تو و ماه جوان
سطر به سطر
بدون هیچ نقطه‌ی پایان
شانه به شانه
در دویدن باشید
با آن که قلبم
شهادت می‌دهد
به تمام کتاب‌های متبرک
ماه دور از آخرین نگاه
خوابیده است.
