شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
از وقتی که قطب‌نماها شکستند
و پرتقال‌های کال ناچیده خشکیدند
خاک دیگر بوسه‌گاه کفش‌های بی‌قرار
در قرارهای عاشقانه نبود
و شاعر سطراسطر
خط فاصله‌ها را می‌سرود.
