شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط عالیجناب آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
بودن خسته از همیشه‌ها
در سرازیری سپیدی‌های متن
خیره
خسته از پرده‌های آویخته
خسته از زیرا برای این که
خسته از ادامه
شکوه می‌کند
بودن لابه‌لای خنده‌های بی‌دهان
شکوه می‌کند خسته از آویختن
شکوه می‌کند ادامه
از بودن
از امتداد
از حباب رویا
از رویا
بودن زن را می‌آویزد
به طنابی که از هیچ داری نه آویزان
و فکر می‌کند
به خیابانی که در آن بوده است
سر سپرده به رویا
به سماع وسط سکوت سه نقطه‌ها
به وَ
که همیشه پر از تشویش
به می‌استمت
تو را به خدا بمان
و فکر می‌کند به زیرا
که هنوز متقاعد نشده
دست در دست بودن بگذارد یا
پا در
عصایی که متن را سوراخ
بودن لنگان لنگان
زن را از طناب سیگار می‌کشد
و ادامه‌ی متن را دود می‌شود
در
می‌نیستمت.
