شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط عالیجناب آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
“جاده می‌آید روزی ” و…
سطرهای ذهنم مملو می‌شود از باران و…
“شاید” وسط متنی لبریز از انار و…
“جاده می‌آید روزی”
منتظر پستچی که از خم یک نامه بگذرد و …
می‌بینی
گره خوره نقطه‌ی پایان سطرها به و…
به و، به با، به تا، به برای
به شاید “جاده می‌آید روزی”
متن را دور زده
به را و متوقف می‌شود
در سه نقطه که در ناخودآگاه نویسنده
مملو است از حرف‌های نگفته
از آیینه‌هایی که آرایش نکرده‌اند و
از کفش‌هایی که دوشادوش کلمات تو راه نرفته‌اند و
از زیبایی که همیشه خودش را قورت داده
بی اعصاب و روی اعصاب متن راه می‌رود
از قورت که از گلوی سپیدی‌های متن پایین نمی‌رود و
“جاده می‌آید روزی”
میان نگاه ملتمس پستچی
تکیه داده به قورت
که گلوی‌متن را …
جاده می‌بارد بر سر ابرها که چترشان را وارونه
تو می‌باری بر سطر جنگ که از صلح برگشته
بی‌سرباز
“جاده می‌آید روزی”
خودش را حلقه‌آویز و…
گورستان شهر
“جاده می‌آید روزی”
تفنگ
سرباز.
