شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی «شعر تعبیری من بیخواب است»:
سپیدی این متن
به برف میماند
سرشار از
جای پای آهوان
ماه لبخند میشود
روشنایی واژههای سربهمهر را.