شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
از مجموعه‌ی «شعر تعبیری من بی‌خواب است»:
گل سرخ
در حنجره‌ی سرد باد
پژمرد
از تنهایی
و یأسِ آدمک برفی
راوی قصه گفت
«متن/ زخمیِ شلیک واژه‌های قلم بود»
هجاها خونین
کاراکتری اما در این میان
رهسپار خانه‌ی خورشید شد.
