شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی همافزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دههی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایهگذاری شد.
از مجموعهی «شعر تعبیری من بیخواب است»:
موسم بهار
آفتاب تابید بر کلمه
و پسازنی عاشق
در متن
جوانه زد.
