شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
سوار بر اسبی تشنه
که هنوز زاده نشده
می‌تازد به سوی
چشمه‌ای
که چراغش خاموش شده
و چشم به راه بارانی است
که ابر آن را در دریای خشکیده
غوطه می‌خورد.
