شعر فراگفتار (شعر جامع) یعنی هم‌افزایی شعر زبانی و شعر بیانی در یک اثر که برای نخستین بار در شعر دهه‌ی ۷۰ توسط آرش آذرپیک پایه‌گذاری شد.
از مجموعه‌ی «شعر تعبیری من بی‌خواب است»:
چشم‌هایش خسته
انگشتانش خسته
دخترک بافنده
رقص گل‌ها بر دار
بقیه‌ی کاراکترها
در سطرهای دیگر
از این همه
فقط بوی گل‌ها را
که در فضای متن پیچیده
حس می‌کنند.
