حالا دقیقا چندسال از انتشار آلبوم "پادزهر" مهدیفارس می‌گذرد.
مجموعه کوتاهی که آنقدر شنیده شد که همه درباره‌اش نوشتند. از صفحات شخصی اینستاگرام تا رسانه های دیگر.
از زمانی که فارس این مجموعه را منتشر کرد، یک تلاش در او به وضوح دیده می‌شود. ترکیب گذشته و حال.
فارس دوستدار ادبیات است و شعر را خوب میشناسد. متن‌هایی که او مینویسد، فرمت خاص خودش را دارد که از چند نیم مصرع تشکیل شده و دیر به قافیه میرسد متن هایی که شاید به جرات بتوان گفت اجرا کردنشان برای بسیاری از هنرمندان این سبک یک چالش میباشد. این تجربه شخصی خودم است که وقتی متنی متفاوت از ترانه‌های موجود در بازار، بدون ترجیعبند و بیشتر از ۴ یا ۵ بند به دست آهنگساز داده ام بلافاصله گفته این به درد ملودی گذاشتن نمیخورد یا اصلا نمیشود روی این ملودی گذاشت. اما مهدیفارس سعی کرد تا تا نشان دهد نه تنها این کار امکانپذیر است، بلکه میتوان نتیجه موفقیت آمیزی هم از آن گرفت. او از تجربه کردن هراسی ندارند؛ تجربه هایی که در پادزهر به نتایج متفاوتی رسیده. یکجا تبدیل شده به موزیک موفق ولی در عین حال تجربه گرایی فارس به عنوان یک رپکن که میتواند به بازتولید کار‌های مخاطب پسند ادامه دهد تا گیشه را از دست ندهد، اما این کار را نمیکند قابل احترام و ستایش است.
