در هر شرایطی از زندگی که باشیم میتوانیم از زندگی راضی باشیم. در صورتی که امید داشته باشیم و تلاش کنیم برای بهتر شدن.
مهمترین مسئلهای که وجود دارد این است که ما خودمان رو نسبت به آینده امیدوار نگه داریم و با تلاشها و گامهای ریز به آنچه که دلمان میخواهد برسیم.
و خودمان را همانطور که هستیم ببینیم و بپذیریم.
شاید مشکل اساسی این باشد که حاضر نباشیم خودمان را آنطور که هستیم بپذیریم. و مهمترین آسیبی که وجود دارد اینکه درهرلحظه به جای فکر کردن به خود و اعمال خود و کنترل در جهتی واقع بینانه و تلاش مسرانه، داریم به زندگی دیگران فکرمیکنیم و خودمان را مقایسه میکنیم.
این مقایسه کردن هم اینقدر درونی است که هرکسی نمیتواند متوجه آن شود و نیاز به توجه و دقت فراوان دارد. مطمئناً کسی که شاخص ها و ملاکهایی برای ارزیابی خود ندارد مدام درگیر مقایسه زندگی خود با دیگران است و مدام با شاخصهای غلط خود را میسنجد و نمیتواند حقیقت زندگی خود را آنطور که هست ببیند و قدمها و اهداف واقع بینانه داشته باشد. زمانی که اهداف غیرواقع بینانه و بدون توجه به داشته ها و ظرفیت های واقعی باشد احتمالاً بعد از اینکه نتواند به اهداف خود برسد، سخت سرافکنده و شرمسار و بی انگیزه میشود.
یکی دیگر از تلهها و آسیبها؛ ازدیار اهداف است.
اگر تعداد اهداف هم زیاد باشد ممکن است نتوانیم به هیچ کدام برسیم و باعث بی انگیزگی ما شود.
اگر که بتوانیم در مرحله اول واقعیت خود و همه توانایی هایمان را ببینیم و در مرحله بعد میتوانیم انتظارات واقع بینانه تر و معقول تری از خود داشته باشیم و هدفهایی متناسب که احتمال رسیدن به آنها تقریباً صدردصدی باشد را برداریم.
و بحث دیگری که پر اهمیت هستش بحث ادراک هست. اینکه ادراک ما از یک مسئلهای چیست! آیا نگاه خوب و مثبت و سازنده داریم. یا نگاه مخرب و غیرسازنده داریم.
و واقعاً اگر بحث مقایسه و شاید هم از منظر روانشناسی (خطای لنگر انداختن ذهنی) باشد. اینکه ما عادت داریم تا یک چیز را میبینم چه کالا، چه سبک زندگی، چه خیابانی را میبینیم سریع ذهنمان لنگر میندازد و خیابانهای دیگر ر ا نسبت به خیابان اولی و کالاها را نسبت به همه کالاهایی که دیدهایم و زندگیمان را نسبت به زندگی دیگری مقایسه میکنیم.
شاید سادهترین مثال این باشد که بگوییم چطور دو نفر با شرایط یکسان؛هر کدام به راه و مسیر متفاوتی میروند. اینکه همه چیز تحت تاثیر نگاه های متفاوت هستش و اینکه همه چیز به ادراک ما برمیگرده.
چطور میشود که یک چیز در نگاه یک نفر جذاب میشود و در نگاه دیگری زشت میشود؟
چطور یک حرف باعث حساسیت و آزار دیگری میشود و روی دیگری هیچ تاثیری نمیگذارد؟
بستگی به ارزشها و باورها و نگرشها و تجربه و ذهنیات فرد دارد. و معمولاً اعتقادات فرد اینجور شکل میگیرد که مثلاً شما اعتقاد دارید که روزهای بارونی روز خوبی نیست و تمام مثالهای نقض را ول میکنی و میری به همون مثالی که با باورت همخوانی دارد میچسبی و سعی میکنی که به اعتقاداتت معتقدتر شوی،که در روانشناسی به آن خطای تعمیم دادن هم میگویند.
شاید مقام رضا و تسلیم هم که میگویند همین درک این نکته است که بایستی ادراک خود را نسبت به مسائل دنیا تغییر بدهیم و راحت و آسوده باشیم و تلاش کنیم برای بهتر شدن وضعی که داریم. نه اینکه این آسودگی باعث بشه که تلاشی نکنیم، ولی مقام رضا یعنی در هر جای دنیا با هر مقدراتی هم که هستی باز از زندگی خشنود و راضی باشی.
ادامه دارد.....
