احساس چه کسی در اولویت است؟ فرزندان یا خودتان؟ وقتی فرزند شما در درسی نمره پایین می گیرد و شما عصبانی می شوید و به عنوان پدر یا مادر احساس بی کفایتی می کنید هر اقدامی که انجام می دهید برای خوب کردن حال خودتان است نه فرزندانتان! اگر غر می زنید یا سرزنش می کنید یا حتی دلداری و همدلی می کنید برای این است که خودتان را آرام کنید. مثال دیگری: وقتی فرزند شما گریه می کند در ظاهر شما برای آرام کردنش به خواسته های او تن می دهید. ولی در واقع شما برای اینکه از گریه کردن فرزندتان حس بدی بدست می آورید خواسته او را برآورده می کنید تا از شر گریه کردنش راحت بشید. چه بسا گریه کردن و ناامید شدنش برای فرزندتان بهتر باشد.
آنچه باعث می شود به جای توجه به احساسات فرزندان به احساسات خودتان بپردازید، احساس شرم است. از اینکه فرزندتان اشتباهات گذشته شما را تکرار کند یا عملکرد ضعیفی داشه باشد، شما احساس شرمندگی می کنید. و برای غلبه بر احساس شرم، عصبانی می شوید.
والدین بهتر است در مواجهه با مشکلات فرزندان به احساسات آنها توجه کنند و به جای آرام کردن خودشان دنبال آرام کردن فرزندان باشند. علایمی همچون خشم، سرزنش، تحقیر کردن، غز زدن و بد و بیراه گفتن هیچ کمکی به فرزندان نمی کند جز اینکه والدین با این رفتارها خودی نشان می دهند
