برای شرکت در چالش آذر ماه طاقچه کتاب همه چیز به فنا رفته که در ایران با نام اوضاع خیلی خراب است به چاپ رسیده با نویسندگی مارک منسون را انتخاب کردم؛ کتابی که سراسر درباره ی امید است.
کتاب همه چیز به فنا رفته اثری است در مورد امید؛ امید در دورانی از بی سامانی جهان که اضطراب و تنش و استرس بخش جدایی ناپذیر آن به شمار می رود. هر کدام از ما برای زندگی به امید هایی نیاز داریم که بارقه ای از نور در تاریکی و وحشت جهان هستند. امید برای روح و جسم ما همانند آب برای ماهی است. بدون امید ذهن بیمار و از کار افتاده خواهد بود. امید آن چیزی است که باعث می شود کار و فعالیت را آغاز کنیم. امید منشا و خاستگاه روحیه است. این کتاب داستان‌هایی در باب امید است، اینکه چگونه امید ما را از شرایط اسفناک نجات می‌دهد و یا حداقل آن ها را تحمل پذیر می کند. نا امیدی ریشه ی تمام آشفتگی ها و بیماری هاست. جامعه ی ما اکنون با بحران امید مواجه است. ذهن بدون امید ذهنی مرده است.
ایده ی اصلی کتاب همه چیز به فنا رفته یا اوضاع خیلی خراب است یافتن داستان امید است. داستانی برای تحمل پذیر کردن جهان و زندگی. این داستان می‌تواند دین یا مذهب باشد، می‌تواند هنر باشد و یا چیزهایی بسیار ساده تر. کتاب و یا دوست می توانند منبع امید باشند، منبع آن چیزی که به زیست من معنا می بخشد. داستان امید برای هر انسانی انگیزه‌ای است برای زندگی. مهم نیست داستان هرکس چه باشد، مهم کارکرد آن است. امید کارکردی حیاتی دارد، امید، تمام قد، در برابر پوچی می ایستد.
کتاب حاضر در لا به لای بخش های روانشانسی در مورد امید داستان های از جستجوی امید را مطرح می کند. داستان اول کتاب در مورد ویتولد پیلتسکی از افسران عالی رتبه جنگ لهستان است که در یکی از اردوگاه های کار اجباری وارد شد و نقش مهمی در پی بردن به نقشه های آلمانی ها داشت. روایت داستان هایی از تلاش این افسر برای ایجاد یک جبهه جنگی درون یک اسارت گاه در درون مایه خود امید را تزریق می کند چون این افسر در مرحله اول باید به زندانیان امید آزادی را بدهد در غیر اینصورت چه کسی با او همکاری خواهد کرد. تمامی کتاب پر شده از این جور داستان ها.
منسون را نباید در زمره‌ی نویسندگان روانشناسی مثبت جا داد که درباره‌ی قانون جذب، کارما و مثبت‌اندیشی می‌نویسند. او تلاش می‌کند نگاه علمی‌تری را در آثار خود به کار ببندد. منسون بر اهمیت معنا و مبارزه تاکید می‌کند. او احساسات منفی را نفی نمی‌کند، بلکه پذیرش آن‌ها را لازمه‌ی یافتن معنا و رشد می‌داند. تلاش منسون بر روی نادیده‌گرفتن عیوب و نقاط ضعفمان نیست، او تلاش می‌کند با استفاده از تجربیات خود به ما کمک کند تا بتوانیم از طریق محدودیت‌هایمان رشد کنیم.
این کتاب به فرد خاصی تعلق ندارد و از آنجا که تمامی ما انسان ها برای زندگی و تلاش نیاز به امید داریم و بدون آن حتی کوچک ترین حرکت زندگی بی معنا می شود پس خواندن آن به همه انسان ها در هر سنی توصیه می شود.
متن حاضر را برای شرکت در چالش کتابخوانی طاقچه در ماه آذر نوشتم
