پشت میز کارم نشسته بودم که یکی از دانشجوها با بی حوصلگی و کمی نا امیدی داخل اتاق شد و گلایه می کرد از ضعف های فرهنگی در دانشگاه، گلایه هایی که شاید البته خیلی وقت ها هم به جا باشه.
مثلا می گفت چرا اجرای گروه موسیقی در مراسم جدیدالورودها باید با وقت اذان تداخل کنه و یه سری انتقادهای دیگه که دلش پر بود.
که با بعضی از انتقاداتش اتفاقا هم نظر هم بودم.
و اینم بگم که من واقعا لذت می برم از اینکه یک دانشجو برای حل یک مشکل بلند میشه میاد تا یک مشکل رو برطرف کنه! یا حداقل اون رو بیان کنه
نشون می ده اون دانشجو خواب نیست، بی تفاوت نیست و اینکه چه چیزی باعث میشه این اتفاق بیوفته داستانهای خودش رو داره که نمی خوام الآن به اون بپردازم.
اما به نظرم کلا آدم ها هر چی بیشتر در دایره ی مسئولیت و اجرا باشن کمتر در رابطه با اون موضوع انتقاد می کنند و هر کسی از دایره مسئولیت و اجرا فاصله ی بیشتری داشته باشه بیشتر تیغ نقد رو بیرون می کشه.
دلیلش هم اینه که هر کسی که در دایره اجرا هست نقش عوامل تاثیرگزار در یک اتفاق رو بیشتر لمس و تجربه می کنه و واقعیت ها رو بهتر می بینه. اما اون کسی که بیرون هست شاید آرمانی تر به قضیه نگاه می کنه.
اینه که وقتی شما می بینی یک کسی در فضای مجازی همیشه نقد می کنه و میشه لیدر مطالبه گرها بعد که بهش مسئولیت می دن دیگه گرد و خاک نقدهاش می خوابه، داستان همینه.
اما خب این چیزها توجیهی برای حرکت نکردن و صرفا نظاره گر بودن نیست.
ما در واقع وسط یک میدان آزمایش هستیم. یک میدان آزمایش الهی!
اینکه شما در اینجایی که قرار داری چه نقش و وظیفه ای داری و در این میدانِ سختی ها قراره چه نمره ای کسب کنی!
و اگه آدم فرمولها و سنت های الهی رو نشناسه ممکنه یه جاهایی کم بیاره و از همه چی نا امید بشه.
و جالبه که برای حرکت در یک مسیر درست و اصلاح امور همیشه مسیر هموار نیست شاید هم هیچ وقت هموار نیست تا شما به حرکت در بیای و برای برداشتن موانع تلاش کنی.
مثل اینکه وقتی خداوند به پیامبر ما ماموریت داد، اون رو در زمان و مکانی قرار داد که بیشترین ناهمواری های فکری ناشی از جاهلیت بر مردم حکم فرما بود. و تصور کنید که در اون زمان پیامبر از خدا توقع داشته باشد که همه چیز هموار باشه تا من کارم رو درست انجام بدم!
بعد خدا بگه نه خیر ما تازه در سر راه شما شیاطینی از انس و جن قرار میدیم. «انعام 112»
یا بگه ما در هر شهری فاسدان بزرگ رو می گماریم تا در آن به نیرنگ بپردازند. «انعام 123»
و خیلی از سختی ها و موانع دیگه که وقتی بفهمی خیلی از اینها موانعی هست که خدا قرار داده پس باید بفهمی که راه عبور از آنها رو هم به ما نشون داده و اینجاست که کار جوب و ارزشمند معلوم میشه.
در مسائل بین المللی، در مسائل داخلی، شهر و حتی دانشگاه
در هرجایی که موانعی بر سر راه بود باید برای اصلاح و رفع اون مانع بی تفاوت نبود و حرکت کرد. «آل عمران 142»
اگر کم کاری در مسئولین بود، اگر خطایی در اجرای برنامه های فرهنگی بود اگر انحرافی در تفکر و عمل دیده شد چه در دانشجوها چه اساتید و یا مسئولین، اینجا هر کسی باید نقش خود را دریابد و خود را در بخشی از اصلاح امور در وسط میدان ببیند. باید به دنبال بایدهای انجام نشده بود.
مخاطب بایدها هم کسی نیست جز خود ما
?سید مهدی پیشنمازی
